pomoc psychologiczna i terapia w chorobie przewlekłej

Współczesna, nowoczesna medycyna pediatryczna zmierza do objęcia dziecka chorego i jego rodziny całościową, interdyscyplinarną (wielospecjalistyczną) opieką terapeutyczną. Holistyczne podejście do leczenia zakłada szeroko rozumianą pomoc dla chorego  i jego bliskich.

W Instytucie Diabetologii psycholog kliniczny jest członkiem zespołu leczącego. Na stałe współpracuje z  lekarzem, Pacjentem i jego Bliskimi, zarówno na etapie diagnozy jak i leczenia.

Pacjenta widzimy jako osobę w jego świecie przeżyć związanych z koniecznością uniesienia przewlekłej choroby, radzenia sobie z emocjami i budowania relacji z innymi.

Rozpoznanie choroby przewlekłej wiąże się zawsze z cierpieniem emocjonalnym Pacjenta i jego rodziny: lękiem, niepewnością, poczuciem winy, przygnębieniem, smutkiem, utratą bezpieczeństwa, poczuciem naznaczenia.

W Instytucie Diabetologii:

- pracujemy z dziećmi i młodzieżą chorymi na cukrzycę i innymi chorymi przewlekle (m.in. na astmę, AZS, nieswoiste zapalenie jelit), ich rodzinami i rodzeństwem.

- pracujemy z dziećmi i rodziną w chwili diagnozy choroby i zmiany związanej z chorowaniem

- pracujemy z młodymi dorosłymi i dorosłymi chorymi na cukrzycę i inne choroby przewlekłe

- towarzyszymy w unoszeniu choroby przewlekłej, adaptacji emocjonalnej i funkcjonalnej do zmiany jaką niesie choroba od momentu diagnozy.

kliniczna diagnoza i terapia w chorobach psychosomtycznych

O chorobie psychosomatycznej myślimy gdy w wyniku diagnozy okazuje się, że w patogenezie dolegliwości pacjenta decydujące znaczenie mają czynniki emocjonalne, psychologiczne.

Objawy psychosomatyczne (bóle głowy, bóle brzucha, moczenie nocne i zanieczyszczanie się, problemy ze snem, atopowe zapalenie skóry, napadowe gorączki, wymioty, zaburzenia jedzenia  i inne) często manifestują zablokowane lub nieuświadomione emocje, trudności w rozpoznawaniu, okazywaniu i mówieniu o uczuciach oraz wzajemnych relacjach. To grupa zaburzeń, która u dzieci występuje dość często i jest związana z długotrwałym utrzymywaniem się niektórych emocji.

Zaburzenia psychosomatyczne często wymagają długotrwałej pracy indywidualnej dziecka z psychologiem, który nauczy je rozpoznawania i rozumienia własnych emocji, zaproponuje sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach. W pokonywaniu dolegliwości psychosomatycznych proponuje się także terapię rodzinną. Terapię rodzinną traktujemy jako możliwość zmiany w stronę życzliwej uważności na siebie i wzajemnego respektowania siebie.

kliniczna diagnoza i terapia w innych problemach emocjonalnych

O chorobie psychosomatycznej myślimy gdy w wyniku diagnozy okazuje się, że w patogenezie dolegliwości pacjenta decydujące znaczenie mają czynniki emocjonalne, psychologiczne.

Objawy psychosomatyczne (bóle głowy, bóle brzucha, moczenie nocne i zanieczyszczanie się, problemy ze snem, atopowe zapalenie skóry, napadowe gorączki, wymioty, zaburzenia jedzenia  i inne) często manifestują zablokowane lub nieuświadomione emocje, trudności w rozpoznawaniu, okazywaniu i mówieniu o uczuciach oraz wzajemnych relacjach. To grupa zaburzeń, która u dzieci występuje dość często i jest związana z długotrwałym utrzymywaniem się niektórych emocji.

Zaburzenia psychosomatyczne często wymagają długotrwałej pracy indywidualnej dziecka z psychologiem, który nauczy je rozpoznawania i rozumienia własnych emocji, zaproponuje sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach. W pokonywaniu dolegliwości psychosomatycznych proponuje się także terapię rodzinną. Terapię rodzinną traktujemy jako możliwość zmiany w stronę życzliwej uważności na siebie i wzajemnego respektowania siebie.